Levensverhalen

succesverhaal - Mairamou (2020)

Mairamou had enthousiast moeten zijn over haar toekomst … een sprankelende, vreugdevolle toekomst. En ze was al een tijdje opgewonden. Zij en haar man hadden gretig geanticipeerd op de geboorte van hun eerste kind. Maar na een lange, pijnlijke bevalling verloor zij de baby. De tragedie werd geïntensiveerd, omdat de langdurige arbeid fysieke schade veroorzaakte die Mairamou met een voorwaarde verloskundige fistel verliet, die haar incontinent maakte.

In regio’s van de wereld met ontwikkelde gezondheidszorg, kon deze aandoening onmiddellijk worden behandeld. Maar in landen als Kameroen, waar er slechts 77 artsen zijn voor elke 1 miljoen mensen (Wereldgezondheidsorganisatie), maakte de onbehandelde aandoening van Mairamou een sociale outcast. Haar verdriet werd verergerd toen, slechts drie maanden na de dood van haar baby, haar man plotseling overleed. Ze had haar baby, haar man en haar toekomst verloren …. en op 20-jarige leeftijd leek haar leven bijna voorbij. Zeven lange jaren gingen voorbij. Mairamou probeerde een positieve houding te behouden door zich te richten op dingen die haar vreugde brachten, zoals haar kerkgemeenschap. Voorafgaand aan haar emotionele en fysieke trauma was ze een zeer sociaal en actief kerklid, zingend in het eredienstteam en deelnemend aan gemeenschapsgebeurtenissen, maar haar toestand beïnvloedde haar interacties met anderen. “De ,,mensen willen me daar niet daar,” zij zei droevig. “Ze zouden me vertellen dat ik naar huis moest gaan vanwege de geur. Mairamou voelde zich steeds eenzamer en besloot uiteindelijk dat haar enige optie was om zichzelf te isoleren. Dus toen ze geen koki (erwten met zwarte ogen) op de lokale markt verkocht, zat ze zelf thuis. “Ik wist niet waar mijn leven naartoe ging,” zei ze. “Ik bad elke dag om genezen te worden van deze ziekte. Mairamou’s gebeden werden op een onverwachte manier beantwoord toen ze op de lokale radio hoorde over Mercy Ships. In het begin was ze bang om zelfs maar te hopen omdat ze bang was om teleurgesteld te worden. Maar toen nam haar moedige geest het over. “Door de genade van God zal dit werken”, vertelde de nu 27-jarige vrouw zichzelf terwijl ze de lange reis naar het schip maakte. En haar reis naar genezing was mooi. Ze vond nieuwe kracht en waardigheid op de Afrika Barmhartigheid na een gratis, levenstransformerende operatie. Haar hersteltijd werd doorgebracht samen met vele andere vrouwen die met dezelfde aandoening hadden geleden en dezelfde afwijzing hadden ondervonden. Samen stonden ze sterk, zingend terwijl ze door de ziekenhuisgangen liepen voor hun dagelijkse spierversterkende oefeningen – wachtend op de dag dat ze “droog” werden verklaard. “Als vrouw en afkomstig uit een westerse cultuur, gaan we hier niet doorheen”, zegt Tam Lowe (AUS), de teamleider van de Verloskundige Fistelkliniek. “Het is leuk om deze dames hun leven terug te kunnen geven, omdat ze een klein deel van zichzelf hebben verloren toen ze door het leven gingen. Nu kunnen ze terug naar huis en zeggen: ‘Kijk eens naar mij. Ik ben terug””. En wat is een betere manier om een veranderd leven te vieren dan met een feestje …. compleet met muziek, dans en verkleden? Na het genezingsproces van elke vrouw verwelkomt Mercy Ships haar terug in de maatschappij met een Dress Ceremonie, waar ze wordt erkend als eregast en begaafd met een nieuwe jurk. Mairamou zag er stralend uit, gekleed in levendig groen en geel en stralend als een lentebloem – een perfect symbool voor haar frisse start in het leven. “Ik zal altijd aan deze plek denken en blij zijn zolang ik leef,” glimlachte ze. “Ik kreeg gratis kleding, gratis zorg, gratis eten – alles werd in de liefde gegeven. Ik voel me zo gezegend”. Na zeven jaar lijden en verdriet is Mairamou klaar voor haar nieuwe begin! “Er is een groot verschil in mijn hart. Vroeger maakte ik me zorgen en had ik slechte gedachten. Mijn situatie deed me zelfs twijfelen aan God en ik voelde me niet vrij om te gaan aanbidden. Maar nu zie ik dat God hier is, en Hij hoorde mijn gebeden. Ik ben een ander mens. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil. Mijn twijfels zijn weg!

Nana vertelt haar verhaal

(Republic of Congo 2014)

Op 15-jarige leeftijd werd Nana uitgehuwelijkt aan Kabinet, een 20-jarige boer. Ze werd al snel zwanger. Toen er negen maanden voorbij waren bereidde Nana zich voor op de bevalling, maar de baby kwam niet. Een hele maand ging voorbij, maar de baby kondigde zich nog steeds niet aan. Nana ging naar de traditionele genezer in haar dorp, die gaf haar een drankje. Ze werd er flink ziek van, maar had nog steeds geen weeën. Pas nog weer vier weken later kreeg Nana onbeschrijflijk veel pijn. Een snel georganiseerde collecteronde door het hele dorp leverde genoeg op om haar naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te brengen. Vrienden droegen haar vele uren in een provisorische hangmat naar de dichtstbijzijnde taxistandplaats. Ze moest nog enkele uren lijden terwijl de taxi voortsnelde over de hobbelige wegen. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en drie dagen later verwijderden de artsen de levensloze baby. Nana hield er een beschadigde blaas aan over en haar benen waren maandenlang verlamd.

Terwijl ze herstellende was kreeg ze in het ziekenhuis bezoek van haar man en zijn familie. Wat ze haar te vertellen hadden deed erg pijn, ze kan die woorden tot op heden niet vergeten: “Kabinet kondigde aan dat hij me alleen terug zou nemen als vrouw als ik helemaal genezen zou, anders niet”. Zodra Nana weer op haar benen kon staan ging ze stiekem naar Kabinet en vroeg hem wanhopig: “Hou je toch van me, ook al blijf ik ziek?” Zijn antwoord was hard en definitief: “Nee, ik hou niet meer van je”.

Als een lichamelijk en emotioneel wrak keerde Nana terug naar haar ouders om daar op de boerderij te werken. Zij en haar moeder waren onvermoeibaar bezig om ervoor te zorgen dat Nana steeds schone, droge kleren voor handen had. Ondanks de kosten zorgden Nana’s ouders ervoor dat er steeds voldoende zeep was om de lakens en kleren te wassen. Maar hoe hard ze ook hun best deden, de zeep kon niet op tegen de doordringende geur van de voortdurende stroom urine. Nana ging naar diverse traditionele genezers, maar, zoals ze zelf zegt: “De gevolgen waren vreselijk. Ik kreeg hoofdpijn en vreselijke uitslag”.

Nieuw leven voor Nana

Zeven jaar na de geboorte van haar dode baby, verhuisde Nana naar grote stad Conakry, want ze had van vrouwen met dezelfde ziekte gehoord die daar werden geopereerd. Nadat ze twee operaties onderging, die beiden mislukten, nam haar leven toch onverwacht een goede wending. Ze vertelt met een grote glimlach: “Drie jaar en vier maanden geleden ontmoette ik een geweldige man. Hij heet Djibril. Hij besloot dat hij van me hield en wilde mijn hart veroveren. Ik vertelde hem dat ik deze ziekte had en hij zei dat dan de reden was dat ik hem nodig had. Net als mijn ouders, twijfelde ook Djibril er nooit aan dat ik genezen zou. Dus hoe kon ik niet met hem trouwen?

Djibril had een bedrijf dat huizen bouwde en daaruit konden drie reizen betaald worden naar een ziekenhuis in Sierra Leone, dat bekend stond om zijn Fistula-operaties, maar steeds was er een reden waarom de operatie niet door kon gaan. Ondanks deze tegenslagen hadden Djibril en Nana een nieuw doel in hun leven. Een vriendin, die Nana ontmoet had toen ze beiden hulp zochten voor hun ziekte, stuurde haar achtjarige dochter Zenab naar hun toe, om voortaan bij hen te wonen. Het is in sommige culturen een liefdevolle traditie dat familie en vrienden één van hun eigen kinderen wegschenken, zodat niemand kinderloos door het leven hoeft te gaan.

Toen hoorden ze dat Mercy Ships naar Conakry zou komen en gratis Fistula operaties zou aanbieden. Nana bezocht de screeningsdag, samen met een groep vriendinnen, die ze had leren kennen tijdens eerdere operaties. Toen ze aankwamen werden ze bijna weggejaagd door bewakers, die zeiden dat ze er niets te zoeken hadden, omdat ze er niet ziek uitzagen. Maar, zoals Nana zegt: “Een verpleegster van Mercy Ships kwam er aangesneld en vertelde de soldaten dat wij konden blijven en zouden worden gescreend”.

Hoewel de eerste twee operaties aan boord van de Africa Mercy niet slaagden, twijfelde Nana er niet meer aan dat ze zou genezen. En haar vasthoudendheid beloonde zich, want haar derde operatie werd door de kundigheid van dokter Judith Goh en door de vele gebeden van iedereen om haar heen, een succes. De blaaswand werd volledig gedicht. Na twee weken van herstel bleek dat Nana definitief droog was. Maar ook daarna zijn er minimaal zes maanden nodig om de patiënt volledig te laten herstellen en de blaas te laten genezen. Pas daarna kunnen de vrouwen weer een normaal leven lijden. Daarom besloot ze eerst een half jaar op de boerderij van haar ouders te verblijven. Het valt haar zwaar om weg te blijven bij Djibril en hun inmiddels tienjarige dochtertje Zenab, maar ze heeft er vrede mee. `Ik zal bij mijn ouders blijven tot ik helemaal genezen ben. Mijn Djibril, die van me houdt of ik nu nat of droog ben, zal thuis op me wachten met Zenab. En dan, over enkele maanden, zullen we eindelijk weer man en vrouw zijn, en papa en mama van onze prachtige dochter.’

Het verhaal van Kadie

Kadie is 55 jaar. Net als de meeste van haar vriendinnen trouwde ze jong; ze was 14 jaar. Kadie is afkomstig uit een van de meest afgelegen gebieden van Sierra Leone. Om in haar woonplaats te komen moet je zover mogelijk over de weg reizen en dan als er geen wegen meer zijn, nog zo’n 8 kilometer per voet of in een kano afleggen. Achter haar woonplaats begint het gebied waar de inwoners nog altijd zonder kleding leven.